De pil hielp alleen om de fatoompijn te verdoven op de plek waar ooit het leven zat waarin ik gelukkig was, of in ieder geval dacht te kunnen worden.
Mijn gedachten razen, maar mijn lichaam ligt roerloos op het onopgemaakte bed.
Het is snel donker geworden. Het wordt in de winter altijd snel donker.
De maan weerkaatst zonnenstralen van een dag die ooit was over de kale muren van mijn hotelkamer.
Ik denk aan het moment dat het allemaal anders werd. Het moment dat alles een onomkeerbare wending nam. Het geluk was toen een streven, maar toen ik het eenmaal had verworven werd het me snel duidelijk dat ik het nu alleen nog kon verliezen.
“A story with a happy end” Hoe vernederend is het zelfbedrog van de mens die altijd gelooft in de goede afloop? De enige afloop is de dood, en ik ken maar weinig gevallen waarin die goed uitkomt, behalve misschien nu, voor mezelf…..
Ik heb ze allemaal doortrapt. De bubbele bodems en verborgen agenda’s. De éénduidige tweestrijden en de gespleten eenheden. De huilende clowns en de lachende begrafenisondernemers. Ik heb het leven ontmaskert en bevind mij nu in haar coulissen waar opgewonden actrices elkaar aan de haren trekken om hun plaatst te verwerven in de schijnwerpers van de goedkeuring.
Ik betreur de miljarden zielen die met volle inzet en bravour hun bijrol hebben gespeeld voor een lege zaal. Ik benijd de marginalen die hebben geweigerd zich te onderwerpen aan het script van het grote Enigma, maar vrees tegelijkertijd hun eenzaamheid.
Door de megafoon buldert de stem van de mysterieuze producent. Op het ritme van het klappen van de zweep roept hij:
“The show must go on.”
“The show must go on.”
Maar waarom?……waarom?…..
Even verstompt het monotone gegrom en ik bereid mij voor op het verlossende antwoord.
Maar dan gaat het weer verder, luider dan ooit te voren.
“The show will go on.”
“The show will go on.”
…..
